Mein Großvater, der Gari Franz, war bei der Feuerwehr in Tscheb und kam nachts oder frühmorgens nach Hause. Er erzählte, was einem seiner Feuerwehrkollegen, dem Hans passiert war.


„Stell dir vor Nanni, was dem Hans heint passiert is. Der hott heint wie wie dich glescht, der war widder bsoff. Wie er’s Feierwehrleide nachts ghehrt hotunn a noch die Kercheglocke glitt henn,springt d’r Hans aus’m Bett unn rennt halwer im Schloof an de Kaschde (Schrank) unn will d’r Helm unn sei Feierwehr-Gwand raushole. Jetzt hot er gwisst, dass dess, was er brauch, alles unne im Kaschde liegt, awwer bei dem schummriche Licht hot d’r Hans nett viel gsehn. Er war jo noch im Schloof und hot des Hackl (Feuerwehrbeil) mit dem Gertl (Gürtel) gsucht, unn no hot des jo ah schnell gehn misse. Jetzt is er ah noch an de Kaschde nogrennt un is immer wiedicher war, weil er halt des Hackl und den Gertl nett gfund hott. Uff omol war er „uff’d’r Hechl“ (außer sich) und schreit vor lauter Wut:

Chrischtusmariat unn werft den ganze Kaschde um. Bei dem Krawaal hot sei Res’ nottert nimma schloofe kenne unn hot sich im Bett uffgsetzt.

Wie sie de Kaschde umfliege sickt schreit sie: „Allmächtiger im Himmel!“ Druff schreit d’r Hans: „Jo wenn der do wär, no det des jetzt nett bassiere“!
Es Res’ is nottert ufgstann unn hot ehm de Gertl mittem Hackl gsucht und a gfund. Awwer vor „lauter lauter bressiere“ hot er no de Gertl verkehrt rum okat unn is no bei d’r andre Feierwehrleit uffgfall. Jedenfalls is d’r Hans an dem Owet net mit vollständicher Mondur zur Feierwehr kumm.

Wie alles rum war, sinn alli mitnand zum „Karcher-Wert“ gang an die Thek unn henn d’r Dorscht „glescht“. (Nacherzählt von Roland Groh im 39. Heimatbrief Dezember 2010)